Profesor Włodzimierz Krukowski urodził się 19 września 1887 r. w Radomiu jako syn Antoniego — prawnika i Heleny z Chmielewskich, osoby wykształconej, córki urzędnika miejskiego. Wobec trudności w uzyskaniu pracy przez prawnika-Polaka w Kraju Priwislińskim, jak wówczas Rosjanie nazywali ziemie Królestwa Polskiego, rodzina wyemigrowała do Dmitriewa w Rosji, a po rocznym pobycie — do Narwy w Estonii. Włodzimierz ukończył tam gimnazjum humanistyczne, ujawniając już wtedy upodobanie do nauk przyrodniczych i pracy doświadczalnej.
W 1905 r. rozpoczął studia na wydziale matematyczno-przyrodniczym uniwersytetu w Petersburgu, ale że bardziej odpowiadały mu nauki techniczne, przeniósł się na politechnikę w Darmstadt. Od początku studiów oddawał się z zamiłowaniem pracy laboratoryjnej. Otrzymał asystenturę w nowoczesnym Instytucie Sejsmograficznym, a następnie w Instytucie Fizycznym Politechniki. W 1913 r. uzyskał dyplom inżyniera z odznaczeniem.
Krukowski — jeszcze przed dyplomem — został przyjęty do pracy w laboratorium Simensa jako inżynier. Tam dał się szybko poznać jako doskonały konstruktor aparatury precyzyjnej, wysokiej klasy pomiarowiec oraz doskonały organizator. Już w połowie 1914 r. — zaledwie po roku od uzyskania dyplomu, mając 26 lat i będąc cudzoziemcem — został zastępcą kierownika wielkiego laboratorium fabrycznego, co było ewenementem.
Lata 1914-26 były okresem głównego rozwoju W. Krukowskiego jako naukowca-metrologa. Różnorodne prace w laboratorium wymagały nie tylko wszechstronnej znajomości teoretycznej i praktycznej elektrotechniki, matematyki, fizyki i chemii, ale również dużej pomysłowości i zdolności rozwiązywania zagadnień konstrukcyjnych. W grudniu 1918 r. uzyskał doktorat za świetną pracę. Egzaminy związane z uzyskaniem doktoratu złożył z odznaczeniem. Dysertacja została opublikowana jako książka w 1920 r. przez wydawnictwo Springera.
W tym czasie zajmował się głównie zagadnieniami liczników energii elektrycznej, osiągając w tej dziedzinie znakomite wyniki. Zgłosił wtedy 40 wynalazków w Urzędzie Patentowym, uzyskując patenty w Niemczech, Anglii, Danii, Holandii, Szwajcarii, Japonii i na Węgrzech. Wszędzie tam jego wynalazki znalazły szerokie zastosowanie.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) wystąpił o obywatelstwo polskie. Pozostał nadal na stanowisku kierownika laboratorium fabryki liczników w Norymberdze, już jako obywatel polski.
W 1926 r. przeniósł się do Warszawy na stanowisko kierownika biura technicznego Polskich Zakładów Siemensa, pozostając doradcą w sprawach naukowo-organizacyjnych fabryki w Norymberdze. Prowadził na Politechnice Warszawskiej wykłady zlecone nt. liczników elektrycznych.
W roku 1930 został powołany na stanowisko profesora zwyczajnego i kierownika Katedry Pomiarów Elektrycznych. We Lwowie rozpoczął się nowy etap pracy naukowej: technicznej i dydaktycznej prof. Krukowskiego. Jego praca naukowo-techniczna dotyczyła wtedy głównie dziedziny wzorców elektrycznych i pomiarów precyzyjnych. Prowadząc wykłady i kierując ćwiczeniami w laboratorium, wykształcił wielu inżynierów, tworząc własną “lwowską” szkołę młodych pomiarowców. Praca dydaktyczna dawała mu dużą satysfakcję.
Kiedy Lwów został zajęty przez Niemców w nocy z 3 na 4 lipca 1941 r. aresztowano 47 osób: profesorów Politechniki i Uniwersytetu wraz ze wszystkimi znajdującymi się w mieszkaniu osobami w wieku powyżej 18 lat. Z tej liczby, po brutalnym przesłuchaniu, rozstrzelano 40 osób tej samej nocy na Wzgórzach Wuleckich w Tym Włodzimierza Krukowskiego).
Mordu dokonano bez szukania pozorów sprawiedliwości, w ramach odpowiedzialności zbiorowej. Była to akcja przygotowana wcześniej, której celem było dążenie wyniszczenia narodu polskiego, a przede wszystkim jego warstwy przywódczej. Zamordowano grupę ludzi o wielkim autorytecie społecznym, którzy w przyszłości mogli przeszkodzić w realizowaniu hitlerowskiej polityki Niemiec.
Mord utrzymywano w tajemnicy zarówno przed obcymi, jak i swoimi. Gestapo starało się zatrzeć wszelkie ślady zbrodni. W 1943 r. zwłoki zamordowanych zostały ekshumowane, spalone, a popioły rozsiane po polach. Prawda została ujawniona dopiero w roku 1944.
Krukowski odznaczał się pogodnym usposobieniem, wrodzoną uprzejmością oraz skromnością przy głębokiej wiedzy. Był wyrozumiały wobec współpracowników, ale wymagał od nich solidnej pracy. Cechowała go umiejętność współpracy z ludźmi. Starał się zawsze zrozumieć motywy postępowania ludzi.
Z zamiłowaniem zbierał stare zegary. Miał ich duży zbiór i wielką ilość oddzielnych mechanizmów zegarowych z różnych epok. Zbierał również stare książki, przede wszystkim matematyczne, fizyczne, techniczne i dotyczące zegarów. Interesował się malarstwem, architekturą i muzyką.
Postać profesora Włodzimierza Krukowskiego powinna łączyć elektrotechników polskich, ukraińskich i niemieckich. Taki byłby zapewne jego testament, choć nie zdążył go napisać.
My, uczniowie „Elektryka”, mamy szansę na to, aby dopełnić jego wolę i swoją nauką i postawą rozsławiać dobre imię Włodzimierza Krukowskiego.
